'n Leser se eerlike mening oor dié gesinstragedies waarby "oënskynlik gelukkige" pensioenaris-egpare betrokke is, gee 'n indringende kykie in die werklikheid:

Leser skryf:

"Sterkte Izak en ook aan jou susters. Ek wil jou net gerusstel. Dit is niks wat iemand verkeerd gedoen het nie.

Ek dink dis die tekens van die tyd. Ek en my man is ook jou ouers se ouderdom en ons is ook afgetree. Meeste van
ons kinders is oorsee en ons gun hulle die vrede en beter toekoms wat hulle in ander lande kan geniet.

Die lewe hier het baie duur geword en die oumense sukkel om te oorleef. Ek en my man het hard gewerk en al ons kinders deur Universiteit gekry sonder beurse en dinge. Ons het ook albei ons werke verloor en moes elke keer van vooraf begin. 

 

Ons blameer niemand nie, life happens, maar omdat daar sekere goed gebeur het is jou finansies in die knyp hier op jou oudag, want jy moes jou pensioen elke keer inboet om kop bo water te hou. 
Die pensioen van jou laaste werkgewer is te klein. Die staat voorsien jou van 'n pensioen, maar dis moeilik om daarmee te oorleef. Jy moet bly afskaal. Jy begin by jou medies, dan jou polisse, dan assuransie en dan jou lewens
standaard. As jou kar breek dan kan jy dit nie regmaak nie en so gaan dit aan.

Jy voel in almal se pad en dan eendag kry jy dit nie meer reg om die masker aan te sit nie. Ek sê nie dit is wat in hierdie mense se geval gebeur het nie en ek veralgemeen nie, so moenie my kruisig nie, maar glo my ek het ook al so gevoel.

Miskien was hulle tydsberekening net uit en moes hulle vir oulaas saam met die kinders gaan vakansie hou het."